داریوش آریا

((ولایه علی بن ابیطالب حصنی فمن دخل حصنی آمن من عذابی ))

ولایت علی بن ابیطالب حصار من است و هر کس به این حصار وارد شود از غذاب ایمن است . 

غدیر،‌آنجاست که شاخه های علی (ع) و محمد (ص) به اتصال پیوندی به نام فاطمه اوج می گیرد و دوازده میوه امامت از شجره طیبه و طاهرشان ، به دامان عاشقان می ریزد.

آنجا که دستان توحیدی رسول (ص) حجاب های ظلمانی را کنار می زند تا آنچه را که از ناگفته های رسالت باقی مانده است ، زمزمه کند (من کنت مولاه فهذا علی مولاه اللهم وال من والاه و عاد من عاداه) هر کس من ولی و مولای او هستم ، از این به بعد علی ولی و مولای اوست . خدایا دوستان علی را دوست بدار و دشمنانش را دشمن شمار.

صدای رب از حنجره جبرئیل بیرون آمد صدایی با شعف و خوشحالی ، گرم ترین صدا (( الیوم اکملت لکم دینکم )) امروز دینتان کامل گشت .

غدیر یک تاریخ است ، تاریخی سرخ که اولش مدینه است ، وسطش کربلا و آخرش ظهور

علی ای همای رحمت توچه آیتی خدا را                 که به سوی فکندی همه سایه هما را

دل اگر خداشناسی ، همه در رخ علی بین             به علی شناختم من ، بخدا قسم خدا را

به خدا که در عالم ، اثر فنا نماند                              چو علی گفته باشد ، سرچشمه بقا را

مگر ای سحاب رحمت ، تو بباری ، ارنه دوزخ          به شرار قهر سوزد ، همه جان ماسوی را

برو ایگدای مسکین در خانه علی زن                       که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را

بجز از علی که گوید به پسر که قاتل من                چو اسیر توست اکنون ، به اسیرکن مدارا

بجزای علی که آرد؟ پسری ابوالعجایب                  که علم کند به عالم ، شهدای کربلا را

چو به دوست عهد بندد ، زمیان پاکبازان                  چو علی که می تواند؟که بسر برد وفا را

نه خدا توانمش خواند ، نه بشر توانمش گفت        متحریم چه گویم ؟ شه ملک لافتی را

به دو چشم خونفشانم ، هله ای نسیم رحمت       که زکوی او غباری ، به من آر توتیا را

به امید آنکه شاید ، برسد به خاک پایت                    چه پیام ها که دادم ، همه سوزدل صبا را

چوتویی قضایگردان ، به دعای مستمندان              که لسان غیب خوشتر ،‌بنوازد این نوا را

همه شب درین امیدم ، که نسیم صبحگاهی         به پیام آشنایی ، بنوازد آشنا را

زنوای مرغ یا حق ، بشنو که در دل شب                  غم دل به دوست گفتن ، چه خوش است شهریارا

                                                                   استاد شهریار

در کتاب مناقب ابن شهر آشوب ، از ابوعلی بن همام روایت کرده که گفت : چون علی (ع) به دنیا آمد ابوطالب دست فاطمه بنت اسد را در حالی که علی (ع) در بغلش بود را گرفته و به سوی وادی ابطح بیرون آمده و این چنین گفت : ( ای پروردگار من ، ای خدای شب تار وماه تابناک ، از فرمان مسلّم و حکم قطعی خود برای ما ، در مورد نام این نوزاد پسر آنچه را می پسندی بیان فرما .)

گویند : در این وقت چیزی همچون پاره ابر از زمین برخاسته و به سینه ابوطالب چسبید و چون هوا روشن شد ، دید لوح سبزی است که در آن نوشته شده : ( شما به فرزندی پاک و پاکیزه و برگزیده مخصوص گشته و نام او از جایگاهی بلند گشته و آن نام علی است که از نام علّی (اعلی) جدا گردیده است . )

راوی گوید : این لوح را در کعبه آویختند و همچنان بود تا زمان هشام بن عبدالملک ، که وی آن را برداشت و اجماع اهل بیت (ع) بر آن است که آن لوح در زاویه راست خانه کعبه بوده است .

     ابن ابی الحدید در شرح نهج البلاغه ( جلد یک ، صفحه پنج ) می گوید : نخستین نام آن حضرت که مادرش فاطمه را بدان نام نهاد( حیدره ) بود که به نام        (اسد)پدرش یعنی شیر نامید ، آنگاه پدر آن حضرت ، ابوطالب آن نام را عوض کرده و علی نامید و برخی گفته اند این نام را قریش برای آن حضرت انتخاب کرده بودند ، ولی همان قول نخست صحیح تر است زیرا خود آن بزرگوار در جنگ خیبر هنگامی که مرحب به جنگ آن حضرت آمد و گفت : ( انا الّذی سمتّنی امّی مرحبا ) پاسخ مرحب را این گونه داد و گفت : (انا الّذی سمتّنی امّی حیدره ) یعنی منم آن کسی که مادرم مرا حیدره نام گذارد .

ولادت حضرت علی (ع) در روز سیزده رجب ، سی سال بعد از عام الفیل و حدود سال ششصد میلادی اتفاق افتاده است .

میان محدثین مشهور است که امیرالمومنین (ع) در سیزدهم رجب سی سال پس از عام الفیل به دنیا آمد . شیخ طوسی (ره) در کتاب تهذیب فرموده : آن حضرت (ع) در شهر مکه و در خانه کعبه و در روز جمعه سیزدهم رجب سی سال پس از عام الفیل ولادت یافت .

حافظ گنجی شافعی در کتاب کفایه الطالب ( ص 260 ) از حاکم روایت کرده که می گوید : امیرالمومنین علی بن ابی طالب در مکه و در بیت الله الحرام و در شب جمعه سیزدهم رجب سال سی ام بعد از عام الفیل به دنیا آمد وجز او مولودی در بیت الله الحرام به دنیا نیامد ، نه قبل از او ونه بعد از او و این به خاطر بزرگداشت مقام و رتبه او نزد خداوند عزوجل بوده که بدین افتخار نایل گردیده است .

درباره ایمان این بانوی محترمه به خدای تعالی و پیغمبران الهی ، حتی قبل از نبوت رسول خدا (ص) همین حدیث کافی است که در باب ولادت امیرالمومنین (ع) نوشته اند و اهل سنت آن را نقل کرده اند که چون درد زاییدن فرا رسید ، فاطمه به کنار خانه کعبه آمد و با این جمله ناراحتی خود را به پیشگاه خدای تعالی اظهار کرده – البته ناراحتی فاطمه می توانست چند علت داشته باشد که یکی از این علت ها ممکن است مربوط به درد زایمان باشد ، علت دیگر ممکن است به دلیل عدم توجه زنان قریش و قوم و خویشان همسرش و همسایه ها باشد چون معمولاً در موقع زایمان این افراد دور زن زائو جمع می شوند و به زن زائو کمک می کنند و او را دلداری و امید می دهند و علت دیگر هم ممکن است به دلیل کمرویی و حجب و حیای فاطمه بوده باشد که در این زمینه دیگر زنان را مطلع نکرده باشد . به هر جهت به نظر می رسد علت دوم صحیح تر و به واقعیت نزدیک تر باشد زیرا حالت فاطمه و سخنانش با خدا بیشتر به صورت شکوه می باشد- و گفت :     ( ربّ انّی مومنه بک و بما جاء من عندک من رسل و کتب ، و انّی مصدّقه بکلام جدی ابراهیم الخلیل و انّه بنی البیت العتیق فبحقّ الّذی بنی هذا البیت و بحقّ المولود الذی فی بطنی لمّا یسّرت علی ولادتی )

یعنی : پروردگارا من ایمان دارم به تو و به همه پیامبران و کتاب هایی که از سوی تو آمده و گفتار جدّم ابراهیم خلیل را تصدیق دارم و او که این خانه را بنا کرد .

پروردگارا به حقّ همان کسی که این خانه را بنا کرد و به حقّ این نوزادی که در شکم من است ، ولادت او را بر من آسان گردان .

و به دنبال آن ناگهان دیوار کعبه شکافته شد و فاطمه به درون خانه کعبه رفت وعلی (ع) به دنیا آمد .

حافظ گنجی شافعی در کتاب کفایه الطالب از حاکم روایت کرده که می گوید : چون درد زایمان فاطمه بنت اسد را گرفت و شکایت حال خود را به ابوطالب کرد ، ابوطالب دست او را گرفته و به مسجدالحرام آورد و به درون خانه کعبه برد و بدو گفت : ( اجلسی علی اسم الله ) یعنی : به نام خدا در اینجا بنشین .

سپس فاطمه پسر زیبایی به دنیا آورد و ابوطالب او را (علی) نامید و این حدیث را ابن مغازلی در مناقب و ابن صباغ در فصول المهمه و دیگران نقل کرده اند .

نظیر این ماجرا در برخی از روایات علمای شیعه نیز ذکر شده ولی عموماً در روایات علمای شیعه (رضوان الله علیهم ) این گونه است که خود فاطمه بنت اسد هنگامی که دچار درد زایمان شد ، به کنار خانه آمد و از خدا خواست تا امر ولادت مولودش را بر او آسان گرداند و به دنبال این دعا بود که دیوار کعبه شکافته شد ، فاطمه به درون آن رفت و علی (ع) به دنیا آمد .

یزید بن قنعب گوید : ناگهان دیدم قسمت پشت خانه کعبه شکافته شد و فاطمه به داخل خانه رفت و از دیدگان ما پنهان گردید و دیوار خانه نیز به هم پیوست ، ما که چنان دیدیم ، خواستیم قفل در را باز کنیم ولی قفل باز نشد و دانستیم که این امر و پیشامد از جانب خداوند متعال (جل و جلاله ) است پس از نزدیک در دور شدیم و با نگاه های بهت زده دیده به خانه کعبه داشتیم .

این مطلب و واقعه عجیب و باورنکردنی به سرعت در شهر پیچید و همه مردم در سر هر کوی و برزن درباره آن بحث و گفتگو می کردند و نظرات مختلفی می دادند . حتی زنان پرده نشین و اشراف زاده قریش نیز از این ماجرای شگفت انگیز با خبر شده و از آن سخن می گفتند .

سه روز پرهیجان گذشت و چون روز چهارم شد ، فاطمه از همان مکانی که وارد شده بود بیرون آمد ، حتی محل آن تا زمان تعمیرات جدید به صورت شکافی باقی مانده بود .

فاطمه در حالی که حضرت علی (ع) را در بغل داشت رو به مردم کرده و گفت : خدای تعالی مرا بر زنان پیش از خودم برتری بخشید ، زیرا آسیه دختر مزاحم ، خدای (عزوجل ) را در مکانی پرستش می کرد که جزء اضطرار و ناچاری نمی بایستی پرستش او را می نمود و مریم دختر عمران پیامبر نخله خشک را حرکت داد تا از آن رطب تازه بخورد و من در خانه خدا رفتم و از روزی و میوه بهشتی خوردم و چون خواستم بیرون بیایم هاتفی ندا داد که ای فاطمه نام این مولود را (علی ) بگذار که خدای علّی اعلی فرماید : ( من نام او را از نام خود جدا کردم و به ادب خود ادبش آموختم و من بر مشکلات علم خویش ، واقفش ساختم و اوست که بت ها را در خانه من می شکند و اوست کسی که بر بام من اذان گوید و مرا تقدیس کند و وای بر حال کسی که او را دشمن داشته و نافرمانیش کند که او اهل نفاق است . )