اولین فرمانده پلیس زن در افغانستان
یک‌چهارم نمایندگان مجلس افغانستان زن هستند
اولین فرمانده پلیس زن در افغانستان
13 سال پس از سقوط طالبان، بهبود وضعیت زنان در افغانستان به بالانرین سطح خود از سال 2001 رسیده و زنان سه مسند در دولت و یک‌چهارم کرسی‌های پارلمان را به خود اختصاص داده‌اند و والی 3 ولایت نیز زن هستند.
 |
در آغاز سال 2014 اتفاق تاریخی دیگری روی داد و آن انتخاب اولین رییس پلیس زن در افغانستان بود. سرهنگ جمیله بیاض اکنون سرپرستی مرکز پلیس “بازار مَندَوی” را در قلب کابل بر عهده دارد. جایی که 400 نیروی پلیس می‌بایست زیر نظر وی، امنیت منطقه‌ای با جمعیت 1/5 میلیون نفر را برقرار کنند. سرهنگ بیاض می‌گوید: «این شانس بزرگی است نه فقط برای من بلکه برای تمام زنان افغانستان». او که مادر 50 ساله 5 فرزند است، تاکید می‌کند که همواره آرزو داشته پا جای پای پدرش بگذارد و پلیس شود. وی با روسری مشکی و یونیفرم خاکستری خود با سرشانه‌های نقره‌ای و قرمز، چهره‌ی باابهتی را به نمایش می‌گذارد.
او بعد از بازرسی هفتگی از نیروهای پلیس حوزه یک کابل، به دفترش برمی‌گردد؛ برگه‌ها را امضا می‌کند؛ پاسخ تلفن‌هایش را می‌دهد؛ و کارکنان را راهنمایی می‌کند. آن هم در حالی که پسر 12 ساله‌اش که روی مبل دفتر نشسته، بی‌حوصله به نظر می‌رسد. خانم بیاض با بیان این‌که «24 ساعت شبانه‌روز کار می‌کند»، اضافه می‌کند که پسرش «از رفتن به مدرسه سر باز زده از این‌که او را کم می‌بیند، شاکی است».
اولین فرمانده پلیس زن افغانستان، آموزش ابتدایی‌اش را را در زمان اشغال این کشور توسط نیروهای شوروی دید و تا زمان حمله‌ی نیروهای طالبان به کابل، عنوان افسر پلیس کار می‌کرد. روز 26 سپتامبر 1996 روزی است که او هرگز آن روز را فراموش نمی‌کند: «وقتی به خانه رسیدم، از یک زن پلیس تبدیل به یک زن عادی شدم. طالبان همه چیز را متوقف کرد. گویی آنها جلوی زندگی را گرفته بودند.»
.jpg)
او در دوره‌ی طالبان دو بار مورد ضرب‌وشتم قرار گرفت: یک بار به خاطر نشان دادن مچ پایش و بار دیگر وقتی که برقعش را پیش از وارد شدن به خانه، بدون آن‌که متوجه شود کسی او را می‌پاید، برداشت.
پس از رفتن طالبان، او به نیروی پلیس بازگشت و از نیروهای متخصص انگلیسی، امریکایی و نروژی آموزش‌های تازه‌ای دید. شرایط جدید، او را به کلورادو، میامی، و نیویورک در امریکا و دوبی و قاهره و حتی سیبری کشاند. “بیاض” با تاکید بر این‌که در افغانستان، «پلیس بودن خیلی متفاوت است»، ارتقای مقام خود را یک پیروزی برای تمام زنان افغانستان می‌داند و می‌گوید با وجود ترور دو پلیس زن در ولایت هلمند در اوایل امسال، کارش را ترک نخواهد کرد.
او بعد از بازرسی هفتگی از نیروهای پلیس حوزه یک کابل، به دفترش برمی‌گردد؛ برگه‌ها را امضا می‌کند؛ پاسخ تلفن‌هایش را می‌دهد؛ و کارکنان را راهنمایی می‌کند. آن هم در حالی که پسر 12 ساله‌اش که روی مبل دفتر نشسته، بی‌حوصله به نظر می‌رسد. خانم بیاض با بیان این‌که «24 ساعت شبانه‌روز کار می‌کند»، اضافه می‌کند که پسرش «از رفتن به مدرسه سر باز زده از این‌که او را کم می‌بیند، شاکی است».
اولین فرمانده پلیس زن افغانستان، آموزش ابتدایی‌اش را را در زمان اشغال این کشور توسط نیروهای شوروی دید و تا زمان حمله‌ی نیروهای طالبان به کابل، عنوان افسر پلیس کار می‌کرد. روز 26 سپتامبر 1996 روزی است که او هرگز آن روز را فراموش نمی‌کند: «وقتی به خانه رسیدم، از یک زن پلیس تبدیل به یک زن عادی شدم. طالبان همه چیز را متوقف کرد. گویی آنها جلوی زندگی را گرفته بودند.»
او در دوره‌ی طالبان دو بار مورد ضرب‌وشتم قرار گرفت: یک بار به خاطر نشان دادن مچ پایش و بار دیگر وقتی که برقعش را پیش از وارد شدن به خانه، بدون آن‌که متوجه شود کسی او را می‌پاید، برداشت.
پس از رفتن طالبان، او به نیروی پلیس بازگشت و از نیروهای متخصص انگلیسی، امریکایی و نروژی آموزش‌های تازه‌ای دید. شرایط جدید، او را به کلورادو، میامی، و نیویورک در امریکا و دوبی و قاهره و حتی سیبری کشاند. “بیاض” با تاکید بر این‌که در افغانستان، «پلیس بودن خیلی متفاوت است»، ارتقای مقام خود را یک پیروزی برای تمام زنان افغانستان می‌داند و می‌گوید با وجود ترور دو پلیس زن در ولایت هلمند در اوایل امسال، کارش را ترک نخواهد کرد.