داریوش آریا

 مرحوم آیة الله حاج میرزا هاشم خراسانى (متوفّاى سال 1352 هجرى قمرى ) در منتخب التواریخ مى نویسد:
عالم جلیل ، شیخ محمّد على شامى که از جمله علما و محصّلین نجف اشرف است به حقیر فرمود: جدّ امّى بلاواسطه من، جناب آقا سیّد ابراهیم دمشقى ، که نسبش منتهى مى شود به سیّد مرتضى علم الهدى و سن شریفش از نود افزون بوده و بسیار شریف و محترم بودند، سه دختر داشتند و اولاد ذکور نداشتند.
شبى دختر بزرگ ایشان جناب رقیّه بنت الحسین علیهماالسلام را در خواب دید که فرمود به پدرت بگو به والى بگوید میان قبر و لحد من آب افتاده ، و بدن من در اذیّت است ؛ بیاید و قبر و لحد مرا تعمیر کند.
دخترش به سیّد عرض کرد، و سیّد از ترس حضرات اهل تسنّن به خواب ترتیب اثرى نداد. شب دوّم ، دختر وسطى سیّد باز همین خواب را دید. به پدر گفت ، و او همچنان ترتیب اثرى نداد. شب سوم ، دختر کوچکتر سیّد همین خواب را دید و به پدر گفت ، ایضا ترتیب اثرى نداد. شب چهارم ، خود سیّد، مخدّره را در خواب دید که به طریق عتاب فرمودند: «چرا والى را خبردار نکردى ؟»
صبح سیّد نزد والى شام رفت و خوابش را براى والى شام نقل کرد. والى امر کرد علما و صلحاى شام ، از سنّى و شیعه ، بروند و غسل کنند و لباسهاى نظیف در بر کنند، آنگاه به دست هر کس قفل درب حرم مقدّس باز شد همان کس برود و قبر مقدّس او را نبش کند و جسد مطهّرش را بیرون بیاورد تا قبر مطهّر را تعمیر کنند.
بزرگان و صلحاى شیعه و سنّى ، در کمال آداب غسل نموده و لباس نظیف در برکردند. قفل به دست هیچ یک باز نشد مگر به دست مرحوم سیّد ابراهیم . بعد هم که به حرم مشرّف شدند، هر کس کلنگ بر قبر مى زد کارگر نمى شد تا آنکه سیّد مزبور کلنگ را گرفت و بر زمین زد و قبر کنده شد. بعد حرم را خلوت کردند و لحد را شکافتند، دیدند بدن نازنین مخدّره میان لحد قرار دارد، و کفن آن مخدّرة مکرّمه صحیح و سالم مى باشد، لکن آب زیادى میان لحد جمع شده است .
سیّد بدن شریف مخدّره را از میان لحد بیرون آورده بر روى زانوى خود نهاد و سه روز همین قسم بالاى زانوى خود نگه داشت و متّصل گریه مى کرد تا آنکه لحد مخدّره را از بنیاد تعمیر کردند. اوقات نماز که مى شد سیّد بدن مخدّره را بر بالاى شى ء نظیفى مى گذاشت و نماز مى گزارد. بعد از فراغ باز بر مى داشت و بر زانو مى نهاد تا آنکه از تعمیر قبر و لحد فارغ شدند. سیّد بدن مخدّره را دفن کرد و از کرامت این مخدّره در این سه روز سیّد نه محتاج به غذا شد و نه محتاج آب و نه محتاج به تجدید وضو. بعد که خواست مخدّره را دفن کند سیّد دعا کرد خداوند پسرى به او مرحمت فرمود مسمّى به سیّد مصطفى .
در پایان ، والى تفصیل ماجرا را به سلطان عبدالحمید عثمانى نوشت ، و او هم تولیت زینبیّه و مرقد شریف رقیّه و مرقد شریف امّ کلثوم و سکینه علیهماالسلام را به سیّد واگذار نمود و فعلا هم آقاى حاج سیّد عبّاس پسر آقا سیّد مصطفى پسر سیّد ابراهیم سابق الذکر متصدّى تولیت این اماکن شریفه است.
آیة الله حاج میرزا هاشم خراسانى سپس مى گوید: گویا این قضیّه در حدود سنة هزار و دویست و هشتاد اتّفاق افتاده است.
برگرفته از: کتاب ستاره ی درخشان شام حضرت رقیه (س)- باشگاه خبرنگاران جوان

کد خبر4661309- تاریخ انتشار 17/9/92 ساعت 11:10 صبح

با توجه به اینکه مسابقات جام جهانی 2022 در کشور قطر انجام می گیرد و این کشور دارای شرایط ویژه ای است و کشور بزرگ و مقتدری به نام ایران در همسایگی آن قرار دارد با یه رایزنی ویژه می توان شرایطی مهیا کرد تا بعضی از بازی های مهم این دوره در ایران برگزار شود . آب و هوای نامناسب قطر و کوچک بودن و کم جمعیت بودن آن سه عامل بسیار مهمی است که شاید در صورت پیشنهاد ایران مورد توجه ویژه کشورهای اروپایی قرار گیرد . البته باید در ابتدا لابی های گسترده ای صورت گیرد . شاید بهترین و آخرین فرصت ما برای میزبانی جام جهانی همین موقع باشد.

مسافری در بیابان گم شد و آب و خوراکش تمام شدو سرانجام از پای درآمد و مرد . بعد از چند روز عده ای از آنجا گذشتندو جنازه اش را دیدندکه سکه های نقره را کنار خود ریخته بود و در برابر آنها این شعر را نوشته بود :

                                  گر همه زّر جعفری دارد           مرد بی توشه نگیرد کام

                                 در بیابان فقیر سوخته را            شلغم پخته به که نقره خام

                             ****************************

حاتم طایی را گفتند : از خود بزرگ همت تر در جهان دیده ای یا شنیده ای ؟ گفت : بلی ؛ روزی چهل شتر قربانی کرده بودم و دعوت نموده بودم ، ‌امرای عرب را . پس به گوشه ی صحرا بحاجتی بیرون رفته بودم ،‌خارکنی را دیدم پشته فراهم آورده ،‌گفتمش به مهمانی حاتم چرا نروی که خلقی بر سماط او گرد آمده اند ؟ گفت :

              هرکه نان از عمل خویش خورد              منت حاتم طایی نبرد

من او را به همت و جوانمردی از خود برتر دیدم .

                               ***************************

سعدی می گوید ،‌هرگز از دور زمان ننالیده بودم و روی از گردش آسمان درهم نکشیده بودم ، مگر وقتی که پایم برهنه مانده بود و استطاعت پای پوش نداشتم به جامع کوفه در آمدم دلتنگ ،‌ یکی را دیدم که پای نداشت ؛ سپاس نعمت حق به جای آوردم و بر بی کفشی صبر کردم.

             مرغ بریان به چشم مردم سیر         کمتر از برگ تره بر خوان ست

            وان که را دستگاه و قوت نیست          شلغم پخته مرغ بریان است